DASHURIA? OH...
…sa shumë fjalë për dashurinë u shpikën
e sa lotë u derdhën në prehërin e saj
vajza në altare djemsh sakrifikuar
burra thërmuar në mijëra kristale grash…
kemi pasur edhe ne ditët tona të bardha
muzgje të dashuruarish, mëngjese të arta
drit’ që na vinte nga zjarr’ i shpirtit
kur fryma na është mbajtur nga ëndja
sa herë mashë e padurimit urët përpushte
dhe në flatra fluturash të hutuara xixat
mangallit të barkut bëheshin prush
por ishin edhe ditët zhgënjyese
plot ankthe që ëndrrat na i rrëmbyen
netë torturuese me shëmtim mbarsur
kur çdo gjë e bukur që kishim pasur
mëdyshjeve dyshuese u tret e ftohtë
dhe jetës si tjetrit kurrizin ia kthyem
për t’i thënë më pas “eja më ngroh…”
sot me grinë jemi mësuar si me hënën
lisin legjendar e kemi mbjellë në një vazo
lis shtëpiak për përdorim të brendshëm
kështjellat i ndërtojmë të vogla fare
me rërë sintetike, lehtësisht të pushtueshme
dhe i mbajmë në kafaz në vend të kanarinave
me një çelës në dispozicion të amatorëve
dhe të atyre që kanë frikë nga lartësia
e kur, si për një vajzë, do na pyesin
në fundin tonë për vetë jetën
nuk do të kujtojmë fytyra,
por vetëm buzë,
do heshtim të hutuar një copë herë
dhe do mërmërisim “ishte e puthshme”
pa e ditur nëse thamë gjithë të vërtetën…
©artangjyzelhasani
…sa shumë fjalë për dashurinë u shpikën
e sa lotë u derdhën në prehërin e saj
vajza në altare djemsh sakrifikuar
burra thërmuar në mijëra kristale grash…
kemi pasur edhe ne ditët tona të bardha
muzgje të dashuruarish, mëngjese të arta
drit’ që na vinte nga zjarr’ i shpirtit
kur fryma na është mbajtur nga ëndja
sa herë mashë e padurimit urët përpushte
dhe në flatra fluturash të hutuara xixat
mangallit të barkut bëheshin prush
por ishin edhe ditët zhgënjyese
plot ankthe që ëndrrat na i rrëmbyen
netë torturuese me shëmtim mbarsur
kur çdo gjë e bukur që kishim pasur
mëdyshjeve dyshuese u tret e ftohtë
dhe jetës si tjetrit kurrizin ia kthyem
për t’i thënë më pas “eja më ngroh…”
sot me grinë jemi mësuar si me hënën
lisin legjendar e kemi mbjellë në një vazo
lis shtëpiak për përdorim të brendshëm
kështjellat i ndërtojmë të vogla fare
me rërë sintetike, lehtësisht të pushtueshme
dhe i mbajmë në kafaz në vend të kanarinave
me një çelës në dispozicion të amatorëve
dhe të atyre që kanë frikë nga lartësia
e kur, si për një vajzë, do na pyesin
në fundin tonë për vetë jetën
nuk do të kujtojmë fytyra,
por vetëm buzë,
do heshtim të hutuar një copë herë
dhe do mërmërisim “ishte e puthshme”
pa e ditur nëse thamë gjithë të vërtetën…
©artangjyzelhasani