Po hape kete tem,.per ato copeza romantike qe qarkullojne dhe dashurohen nga masa e gjere,.per shprehjet dhe ndjenjat qe percjellin tek leximdashsit e dashuris,.pse jo dhe letersis ,.,.se arti i te shprehurit ndjenjen ne fjale letersia e perfshin.,...
Bet'hoveni i shkruan një gruaje të panjohur [6 korrik 1806]
Engjëlli im, gjithësia ime, ti, vetvetja ime! Po të them vetëm pak fjalë sot, e po i shkruaj me lapsin tënd. Boshllëku që më le nuk do të mbushet deri nesër; ç’humbje e pavlerë e kohës!
Përse është i nevojshëm gjithë ky trishtim? Nuk ka tjetër gjë veç sakrificës dhe kufizimeve për dashurinë tonë? A bën dot ti të mos jesh në gjithçka e imja, apo unë mos jem i gjithi i yti?
Zot! Shiko këto bukuri të natyrës dhe ngroh shpirtin me atë që duhet të jetë. Dashuria kërkon gjithçka dhe kjo me plot të drejtë, sepse është me mua tani, njësoj siç je edhe ti. Nëse trupat tonë do ishin të bashkuar, ti do të ndjeje të njëjtën dhimbje si dhe unë.
Tani një ndryshim, nga ajo që shohim jashtë, te ajo që jemi brenda. Me siguri to të shihemi disi më shpesh. Nuk mund të t’i them dot të gjitha ato që kam vënë re në jetën time këto ditë të fundit. Nëse zemrat tona do ishin pranë e pranë, sigurisht nuk do mund të shihja asgjë ç’kam parë. Zemrën e kam plot me ato që dua të të them, por ka momente kur mendoj se fjalët nuk thonë dot asgjë. Por gëzohu! Qëndro thesari im i vërtetë, gjithçkaja ime ashtu siç jam unë i yti. Zotat më pas do na japin atë që ata mendojnë se do jetë më e mira për ne.[/B]
Volteri i shkruan së dashurës nga burgu [Hagë 1713]
Më kanë burgosur në emër të mbretit dhe mund të më vrasin, por nuk mund të vrasin dashurinë që ndjej për ty. E dashura ime e adhuruar do t’ju shoh sonte, edhe nëse do të më duhet të vë kokën në satër për këtë.
Për atë zot, mos m’u drejtoni më me ato fjalë të tmerrshme që më shkruanit! Ju duhet të jetoni e të jeni e kujdesshme. Kujdes nga zonja, nënë e juaja, sikur ajo të ishte armiku juaj më i keq. Por, çfarë them? Kujdes nga gjithkush e mos i besoni askujt! Qëndroni gati, sepse sapo të dalë hëna do të largohem fshehur nga hoteli, do marr një karrocë ose pajton, që të kalërojmë si era drejt Sheveningut. Me vete do kem letër dhe bojë që të shkruajmë letrat tona në udhëtim.
Nëse më doni mbahuni fort dhe mblidhni forcat e mendjen. Mos lini nënën tuaj të kuptojë asgjë. Përpiquni të merrni pikturat (grafikët) tuaja dhe ju siguroj se as kërcënimi i torturave më të tmerrshme nuk do më ndalonte dot t’ju shërbeja (kujdesesha). Jo, asgjë nuk mund të më ndajë prej jush, sepse dashuria jonë është rritur mbi virtytin (dashurinë e pastër) dhe do të zgjasë aq sa dhe jetët tona. Adieu! Për ju do të bëja gjithçka, sepse ju meritoni shumë më shumë se kaq! Adieu, zemra ime e dashur![/
Napoleoni ankohet se Jozefina nuk i shkruan...[Pranverë 1797]
[
Nuk të dua më! Më tepër se kaq, të përbuz. Ti je thjesht një shkatërrinë shpirtkeqe dhe budallaqe, një Hirushe e vërtetë. Nuk më shkruan asnjëherë dhe duket se nuk e do tët’shoq. Ti e di se sa kënaqësi i japin atij letrat e tua, megjithatë as që merr mundimin t’i shkruash, shpejt e shpejt, pak rreshta! اfarë bën atëherë gjithë ditën, Zonjë? ا’janë ato punë kaq të rëndësishme që nuk të lënë kohë as për t’i shkruar të dashurit tënd besnik? ا’lidhje e re mund të të bëjë të lësh mënjanë dashurinë e ëmbël e të vazhdueshme që i premtove atij? Kush do jetë ky dashnor i ri i mrekullueshëm që të rrëmben çdo moment, që mbretëron në ditët e tua, e të bën të harrosh burrin tënd?
Kujdes Jozefinë! Një natë të bukur do të shohësh të shqyet dera dhe atje do jem unë. Të them të drejtën dashuria ime jam tepër i shqetësuar sepse nuk kam asnjë lajm nga ti. Më shkruaj menjëherë një letër me katër faqe të mbushura me ato fjalë plot trill e kënaqësi që më mbushin zemrën me emocion dhe hare. Shpresoj të të mbaj së shpejti në krahë e të të mbuloj me miliona puthje që do të të djegin si dielli i ekuatorit...
Honore de Balzak i shkruan konteshës polake Evelina Hanska
Jam aq i çmendur për ju e më shumë se kaq nuk mund të jem. Nuk të arrij të mendoj as dy gjëra të vetme, pa ju menduar edhe juve ngatërruar mes tyre.
Nuk arrij të mendoj asgjë tjetër veç jush. Megjithëse përpiqem të qëndroj, imagjinata më çon gjithnjë te ju. Ju përqafoj, ju puth, ju përkëdhel dhe mijëra përkëdhelje dashurie pushtojnë qenjen time.
Mund t’ju them se do jeni gjithnjë e pa diskutim në zemrën time. Brenda saj ju ndjej në një mënyrë kaq të këndshme. Por, Zot, ç’do të ndodhë me mua nëse ju më hiqni dashurinë tuaj, qëllimin e ekzistencës sime? Ky është mendimi më i tmerrshëm i vetmisë që më tmerron këtë mëngjes.
Ngrihem papritur duke i thënë vetes: “Do shkoj te ajo!” Por ulem përsëri i shtrënguar nga detyrimet që kam. Brenda meje kam një konflikt të frikshëm. Kjo nuk është jetë. Nuk jam ndjerë kurrë kështu. Më keni gllabëruar plotësisht.
Sa herë mendoj për ju ndjej një gëzim prej të çmenduri. Shoh e rishoh një ëndërr aq të bukur sikur në një moment të vetëm arrij të jetoj një mijë vjet. ا’tmerr i vërtetë!
Pushtuar nga dashuria që më ka hyrë në çdo por, e duke jetuar vetëm për dashurinë, e shoh veten të konsumuar nga dhimbja e si të mbështjellë në një rrjetë merimange.
Eva ime e dashur, ju nuk e dinit. E mora letrën tuaj. E kam këtu para dhe po ju flas njësoj si t’ju kisha edhe ju këtu. Ju shoh njëlloj si dje, të bukur, çmendurisht të bukur!
Mbrëmë i përsërisja vetes pa pushim: Ajo është e imja! Ah! Nuk besoj se engjëjt në parajsë janë më të lumtur sesa isha unë dje!
(b:F_b..shtepia librit)
Bet'hoveni i shkruan një gruaje të panjohur [6 korrik 1806]
Engjëlli im, gjithësia ime, ti, vetvetja ime! Po të them vetëm pak fjalë sot, e po i shkruaj me lapsin tënd. Boshllëku që më le nuk do të mbushet deri nesër; ç’humbje e pavlerë e kohës!
Përse është i nevojshëm gjithë ky trishtim? Nuk ka tjetër gjë veç sakrificës dhe kufizimeve për dashurinë tonë? A bën dot ti të mos jesh në gjithçka e imja, apo unë mos jem i gjithi i yti?
Zot! Shiko këto bukuri të natyrës dhe ngroh shpirtin me atë që duhet të jetë. Dashuria kërkon gjithçka dhe kjo me plot të drejtë, sepse është me mua tani, njësoj siç je edhe ti. Nëse trupat tonë do ishin të bashkuar, ti do të ndjeje të njëjtën dhimbje si dhe unë.
Tani një ndryshim, nga ajo që shohim jashtë, te ajo që jemi brenda. Me siguri to të shihemi disi më shpesh. Nuk mund të t’i them dot të gjitha ato që kam vënë re në jetën time këto ditë të fundit. Nëse zemrat tona do ishin pranë e pranë, sigurisht nuk do mund të shihja asgjë ç’kam parë. Zemrën e kam plot me ato që dua të të them, por ka momente kur mendoj se fjalët nuk thonë dot asgjë. Por gëzohu! Qëndro thesari im i vërtetë, gjithçkaja ime ashtu siç jam unë i yti. Zotat më pas do na japin atë që ata mendojnë se do jetë më e mira për ne.[/B]
Volteri i shkruan së dashurës nga burgu [Hagë 1713]
Më kanë burgosur në emër të mbretit dhe mund të më vrasin, por nuk mund të vrasin dashurinë që ndjej për ty. E dashura ime e adhuruar do t’ju shoh sonte, edhe nëse do të më duhet të vë kokën në satër për këtë.
Për atë zot, mos m’u drejtoni më me ato fjalë të tmerrshme që më shkruanit! Ju duhet të jetoni e të jeni e kujdesshme. Kujdes nga zonja, nënë e juaja, sikur ajo të ishte armiku juaj më i keq. Por, çfarë them? Kujdes nga gjithkush e mos i besoni askujt! Qëndroni gati, sepse sapo të dalë hëna do të largohem fshehur nga hoteli, do marr një karrocë ose pajton, që të kalërojmë si era drejt Sheveningut. Me vete do kem letër dhe bojë që të shkruajmë letrat tona në udhëtim.
Nëse më doni mbahuni fort dhe mblidhni forcat e mendjen. Mos lini nënën tuaj të kuptojë asgjë. Përpiquni të merrni pikturat (grafikët) tuaja dhe ju siguroj se as kërcënimi i torturave më të tmerrshme nuk do më ndalonte dot t’ju shërbeja (kujdesesha). Jo, asgjë nuk mund të më ndajë prej jush, sepse dashuria jonë është rritur mbi virtytin (dashurinë e pastër) dhe do të zgjasë aq sa dhe jetët tona. Adieu! Për ju do të bëja gjithçka, sepse ju meritoni shumë më shumë se kaq! Adieu, zemra ime e dashur![/
Napoleoni ankohet se Jozefina nuk i shkruan...[Pranverë 1797]
[
Nuk të dua më! Më tepër se kaq, të përbuz. Ti je thjesht një shkatërrinë shpirtkeqe dhe budallaqe, një Hirushe e vërtetë. Nuk më shkruan asnjëherë dhe duket se nuk e do tët’shoq. Ti e di se sa kënaqësi i japin atij letrat e tua, megjithatë as që merr mundimin t’i shkruash, shpejt e shpejt, pak rreshta! اfarë bën atëherë gjithë ditën, Zonjë? ا’janë ato punë kaq të rëndësishme që nuk të lënë kohë as për t’i shkruar të dashurit tënd besnik? ا’lidhje e re mund të të bëjë të lësh mënjanë dashurinë e ëmbël e të vazhdueshme që i premtove atij? Kush do jetë ky dashnor i ri i mrekullueshëm që të rrëmben çdo moment, që mbretëron në ditët e tua, e të bën të harrosh burrin tënd?
Kujdes Jozefinë! Një natë të bukur do të shohësh të shqyet dera dhe atje do jem unë. Të them të drejtën dashuria ime jam tepër i shqetësuar sepse nuk kam asnjë lajm nga ti. Më shkruaj menjëherë një letër me katër faqe të mbushura me ato fjalë plot trill e kënaqësi që më mbushin zemrën me emocion dhe hare. Shpresoj të të mbaj së shpejti në krahë e të të mbuloj me miliona puthje që do të të djegin si dielli i ekuatorit...
Honore de Balzak i shkruan konteshës polake Evelina Hanska
Jam aq i çmendur për ju e më shumë se kaq nuk mund të jem. Nuk të arrij të mendoj as dy gjëra të vetme, pa ju menduar edhe juve ngatërruar mes tyre.
Nuk arrij të mendoj asgjë tjetër veç jush. Megjithëse përpiqem të qëndroj, imagjinata më çon gjithnjë te ju. Ju përqafoj, ju puth, ju përkëdhel dhe mijëra përkëdhelje dashurie pushtojnë qenjen time.
Mund t’ju them se do jeni gjithnjë e pa diskutim në zemrën time. Brenda saj ju ndjej në një mënyrë kaq të këndshme. Por, Zot, ç’do të ndodhë me mua nëse ju më hiqni dashurinë tuaj, qëllimin e ekzistencës sime? Ky është mendimi më i tmerrshëm i vetmisë që më tmerron këtë mëngjes.
Ngrihem papritur duke i thënë vetes: “Do shkoj te ajo!” Por ulem përsëri i shtrënguar nga detyrimet që kam. Brenda meje kam një konflikt të frikshëm. Kjo nuk është jetë. Nuk jam ndjerë kurrë kështu. Më keni gllabëruar plotësisht.
Sa herë mendoj për ju ndjej një gëzim prej të çmenduri. Shoh e rishoh një ëndërr aq të bukur sikur në një moment të vetëm arrij të jetoj një mijë vjet. ا’tmerr i vërtetë!
Pushtuar nga dashuria që më ka hyrë në çdo por, e duke jetuar vetëm për dashurinë, e shoh veten të konsumuar nga dhimbja e si të mbështjellë në një rrjetë merimange.
Eva ime e dashur, ju nuk e dinit. E mora letrën tuaj. E kam këtu para dhe po ju flas njësoj si t’ju kisha edhe ju këtu. Ju shoh njëlloj si dje, të bukur, çmendurisht të bukur!
Mbrëmë i përsërisja vetes pa pushim: Ajo është e imja! Ah! Nuk besoj se engjëjt në parajsë janë më të lumtur sesa isha unë dje!
(b:F_b..shtepia librit)
Redaktimi i fundit: