PiNkY
Anëtar i Nderuar
Leonard Seiti, ka lindur ne prill te vitit 1978 ne Ane-Vjose te rrethit te Tepelenes. Qe ne femijeri, ka qene i terhequr pas letersise dhe librave, deri sa ne moshen 13 vjecare kur dhe do krijonte poezine e pare te tij, per te mos u ndalur me se shkruari. I pelqen si zhanri i prozes, ashtu edhe poezise, por pasioni i tij mbetet kjo e dyta. Ka botuar dy libra me poezi.
Krijimtaria e tij vjen si nje vese mengjesi tek lexuesi, e fresket dhe me plot pasion. Tek lexon ndienjen e pasur qe frymezon poetin e ri Seiti, perfshihesh i teri ne bukurine e vargjeve, te cilat i kendojne kryesisht dashurise dhe natyres.
SI PIKث VESE !
Une nuk di te thur vjersha
Me fjal te medha, te bukura
Ndaj me mire bredh lendines
Me shport te shpirtit te mbledh flutura
Une nuk di te kendoj kenge
Zeri im eshte i ç’jerre, rrebel
Ndaj preferoj te hesht, ne kembe
Te duartrokas nje harabel.
Une nuk di, te loz kitaren
E vjolinen ca me pakë
Ndaj bredh pyllit porsi zog
E çirrem ferrave gjer në gjak
S’kam vene gishta mbi tastiere
Por ne operra them kam qënë
Me ndodh te shoh herë herë
Kur kendon era në lëmë.
Pasuri e fame s’me duhen
I pa çader eci ne shi
E i mbaj vesh gjethes se shiut
Kur embel kendon dashuri.
Une qe linda lakuriq
Lakuriq dua te vdes
Me shpirt te paster, si femij
A ndoshta si nje pike vesë.
© Leonard Seiti
#########################################
Nostalgji
Thell në shpirt, një melodi
Zgjon të shkuarën, në kujtesë
Dhe mbushet mbrëmja, nostalgji
Për një lastonjë, një vetull zezë
Një dritë rrjedh, porsi ujvarë
K’të mbrëmje t’vonë, mbi gjeth’
Nën qiellin stolisur, margaritarë
Kujtime blu, kjo mbrëmje derdh
Përzjerë me dritë, fllad i lehtë
Gjetheve, mbrëmja belbëzon
Dhe vargje derdhen nëpër fletë
Si vesë kristal, që mëngjesin zgjon
Gonxhe Yjesh çelur, Maj
ا’bukuri, lëndinës tej
Përzjerë me yjet, sytë e sajë
K’të mbrëmje t’vonë, kërkoj të gjej
Dhe gjum në sy, kjo natë nuk ka
Nga shpirti, kulluar, tinguj rrjedhin
Përzjerë me tingujt, kujtime blu
Lidhur përdore, me natën bredhin
################################
Këputi po deshe dhe lulet
Lulet në kopështin e edenit!
Mua më pëlqejnë gënjeshtrat
Ato që thonë të vërteta të mëdha
Ato që mbijnë mbi varre, mbi eshtrat
Ku një e vërtetë e gënjeshtërt u tha!
-Sa kohë është bërë, sa kohë!?
Kam frikë se një jetë s’më mjafton!
Këput’ma dhe zemrën po deshe
K’të kafshë që mbaj lidhur në litarë
Mbi çarçafë të zhubrosur ka fjetur
Në shtrate të ngrohur më parë…
-Ku je zgjuar sot, dje, ku je zgjuar!?
S’mbaj mend! اdo ditë një rrugë tjetër!
Stomaku i natës treti gjurmët e mia…
Nga cicërima ëndrrash shpirti më zien
Mjegulla diku larg mërgoi nga uria
Ndërtesat përkulen e pijnë ujë në liqen
Më ndje, kam një plagë në kraharor,
Një prej atyre gjërave që la mbas qyteti!
Ja, ai atje është zëri im…
Ja njoh mirë sytë kureshtar prej fëmije!
Thonë, se lulet e shkurtit kur mbijnë
Lëshojnë lotë me aromë pavdekësie…
Ndaj, vazhdo më tej, s’kam ç’të shes
Janë pavlerë përgjigjet e mia lakuriqe…
Në rrugën tjetër tregëtojnë gjithçka
Në rrugën tjetër dhe shpirti kushton pak
Në gjet’sh dhe tëndin aty, s’ësht’ hata!
Shpirtin tim dje e bleu një plakë!
-Pse gënjen, më thuaj, pse gënjen!?
Më pëlqejnë gënjeshtrat që thonë të vërteta!
Në derë, dimri me dorë të hekurt troket.
S’ka xhama të thyer, asnjë damar i prerë…
Përtej liqenit që ha yje, bejroza po pret
Zogun e blertë që krahët i’u thyhen në erë…
Asgjë e çuditëshme, më beso, asgjë.
Një gur u frikësua kur e thirra në emër!
Një mik i vjetër po numëronte hapat e hënës
Ndërsa këndonte nën zë një këngë nga vegjëlia
Një nga ato ninullat e ngrohta, t’ëmbla, të nënës
Një nga ato pak rreshta ku ripërtërihet gjithësia…
Qyteti në kockë më ka ngulur hijen…
Oh! Hija! Asgjë nuk dhemb më shumë se ajo!
Sytë e mi përtypin dhembë kujtimesh
Sa herë dielli shkon të flerë në bark të liqenit
Për t’më këputur në mëngjes lule ëndërrimesh
Porsi Eva gjethet në kopështin e edenit.
© Leonard Seiti
##################################
Ti ecën drejt në rrugën tënde
Se zemrën ke mbërthyer tek unë
Unë kam shëtitur mijra vënde
Se shpirtin tënd kam për furtunë
Ti qan si vjeshtë me ngashërime
Në parqe shpirti më rrëzon gjeth’
Në buzën tënde shuaj etjen time
Në lotin tënd zemra më bredh…
Unë ngrij si akulli, heshtjeftohtë
Ti vjen si prilli më shkrin në gjak
Me buzëprekje s’ngopesh dot
Ndaj çel në shpirtin tim zambakë
Të mbaj petaleve porsi bletë
Ti qerpikë drite kudo përhap
S’porvoj të vdes as të bëj vetë
Se me një puthje më ngjall prapë
Unë eci drejt në rrugën time
Se zemrën kam mbërthyer tek ty
Ti më bën ëndërr, më jep formë drite
ا'do çast të jetës t'më kesh në sy.
© Leonard Seiti
###################################
E trishtë vdiq, e zhgënjyer
ثndrra jonë e lindur tek retë
Ka mbetur dimri krahëthyer
Me kockën e akullt që vret!
Unë provova, me gjakun tim
T’ujisja shkretëtirën kozmike
Por lulet e shkurtit nuk mbijnë
Prej puthjes së ftohtë të një thike…
© Leonard Seiti.
#############################
Letër nga Askundi
Mik’i vjetër, të solla ndër mend,
K’të natë vjeshta mbi supe më rri.
Vajtim’i erës lugjeve më tremb,
I ngjaj zogut të humbur nën shi.
Më kish mbetur thellë në zemër,
Nga kohë e shkuar që s’kthehet më,
Një nga ato këngët tona, pa emër,
Por s’mund ta këndoj, nuk kam zë.
Më kish mbetur dhe pak klorofilë
Thellë në shpirt, si gjeth’ i parënë.
Ndaj mora penë e ndeza kandilë
Të shkruaj gjithçka s’të kam thënë...
Poshtë mermerit, ku ti fle i qetë,
Erë e vjeshtës dot gjumin s’ta prish.
Streha ime është një varkë në det
Deti vet’ është një lodër stuhish.
Kohë të tjera janë k’to, miku im!
Dallëndyshe më strehëve nuk ka,
Dhe një pendë q’e ruaja kujtim
Bashkë me gjethet e vjeshtës më la.
E kam lënë atje larg Shqipërinë
Si një livadh të gjelbër në hënë.
E braktisa dhe unë strehën, çatinë,
S’di as vetë në ç’ëndërr kam rënë.
S’di në do zgjohem mëngjesin tjetër!
Kohë të këqija janë këto, vëlla.
Në u zgjofsha do të këndoj, patjetër,
Paçka se dhe zëri më la!
Sa shumë gjëra kam për të thënë...
Në mundsh, ti qesh edhe për mua!
Ka kohë, buzëqeshja më ka lënë,
Tani një tjetër kam marrë për grua.
Kështu e paska, o mik, kjo jetë!
Thonë se jam bërë hija e fatit;
Sot më ka hedhur diku në det,
Dje i brodha pas gjatë Eufratit!
Nuk di ku nesër do më zër’ dielli...
Në pastë diell, duhet shpresuar!
Lajme të këqija po vijnë nga qielli,
Dikush -të Madhin*- ka zemëruar.
Më ndje, nuk dua të të shqetësoj!
Ndaj ti mërzitje hiç mos ndje,
Deri sa zemra gjak t’më pompoj
Një strehë shpirtit do mund t’i gjej.
Le të tërbohet Plakushi* lart,
Njëmijë rrebeshe të hedhë mbi mua.
Unë do mbyll sytë, dhe diell’i artë
Do m’jetë varur mbi degë si ftua.
Më duket mik, kam humb dhe ferr’.
Më ka mbetur veç kjo pallto e vjetër,
Që më mbron sadopak kur nata çjerr
Me thonj të mprehtë, si asgjë tjetër.
Të mërzita mik, në një natë si kjo!
Ndoshta s’ia vlen të lexosh Askushin.
Përgjatë rrugës sime unë, domosdo,
Do vazhdoj të tallem me Plakushin*.
Kështu, o mik, në patsh dhe kohë
E mund t’më ndjekësh gjer në fund,
Do të flas për veten se, domosdo,
Për të tjerët unë të flas, nuk mund.
Do të flas për udhën që më dha fati
Dhe për k’të xhaketën time t’vjetër.
Po t’isha lindur pasanik, k’tij shtati
Do t’i kisha veshur një kostum tjetër!
Sa herë kam rënë për tokë, jam vrarë,
Po aq herë jam ngritur i stërmunduar.
اdo herë më i fortë, më i ri se më parë,
Me zemrën-shkëmb, shpirt-rrebeluar.
Por s’i jam qarë kujt, mik, as Zotit;
Gjithçka kam mundur e kam bërë vetë.
ا’t’i qahesh vallë kujt që qysh motit
S’është bërë i gjallë, ka dymijë vjet!?
Në mes të territ, mik, kur nata çjerr
Dhe heshtja vdekjes më shumë i ngjan,
Unë hedh një dorë në shpirt dhe nxjerr
Një zjarr mjekërosh-zjarr babaxhan.
Një zjarr që të ngroh jo veten time,
Jo për t’arritur i gjallë mëngjesin tjetër,
Por një zjarr ku të djeg gjith’ jetën time
N’u dashtë për t’ngrohur k’të botë t’vjetër!
Madje dhe shpirtin, mik, kurrë s’e kursej
E prej dhimbjeve nuk e ruaj aspak,
Me ca fat dhe unë një ditë do të gjej
Për gjithçka një ilaç, të hidhur, farmak!
Të shkrova sot, mik, se ndjeva mall.
Për kohën tënde, më nis një letër,
Më thuaj, Tanjusha* është ende gjallë,
Se ende po pret tek shtegu i vjetër.
Në pritje të letrës tënde,
Desha t’i them pak fjalë palltos sime,
Që më mbron nga i ftohti përçdo mbrëmje
Kur shndërrohet në akull kjo rruga ime.
Pak fjalë me zemrën desha t’i shkoqit
Dhe me shpirtin, ku zjarrin e jetës ruaj,
Por fytyrë e Zotit, si për çudi, m’u fanit
E me njëmijë heshtje më dënoi të vuaj!
Kjo isht’e gjitha i dashur miku im
Po e mbyll më në fund, po hesht
Dua ëngjët të dëgjojnë kur të vijnë
Pëshpëritjen e gjetheve në vjeshtë
Unë ëndrrat i humba përgjithmonë
Dhe jeta s’më josh më si më parë
Zemra ime ka marrë ngjyrë limon
Ndërsa shpirti ka kohë m’ësht‘ vrarë
Hëna më vështron me plot ndjenjë
Por unë akull i ftohtë jam, acar
S'ësht' i ngrohtë më gjaku ndër dej
Brënda meje të rindez tjetër zjarr
S'ka mbetur gjë tjetër të shkruaj,
Nga jeta e një poeti skandaloz
Tashmë vdekja s'më duket e huaj,
Por dritare prostitutash ngjyrë rozë!
Mbas xhamit ajo qëndron e më pret,
Buzët akull t’mi puth gjer në gjak,
Ndoshta s’duhet të mërzitem vërtetë,
Një të puthur të gjithë e kanë hak!
© Leonard Seiti
Krijimtaria e tij vjen si nje vese mengjesi tek lexuesi, e fresket dhe me plot pasion. Tek lexon ndienjen e pasur qe frymezon poetin e ri Seiti, perfshihesh i teri ne bukurine e vargjeve, te cilat i kendojne kryesisht dashurise dhe natyres.
SI PIKث VESE !
Une nuk di te thur vjersha
Me fjal te medha, te bukura
Ndaj me mire bredh lendines
Me shport te shpirtit te mbledh flutura
Une nuk di te kendoj kenge
Zeri im eshte i ç’jerre, rrebel
Ndaj preferoj te hesht, ne kembe
Te duartrokas nje harabel.
Une nuk di, te loz kitaren
E vjolinen ca me pakë
Ndaj bredh pyllit porsi zog
E çirrem ferrave gjer në gjak
S’kam vene gishta mbi tastiere
Por ne operra them kam qënë
Me ndodh te shoh herë herë
Kur kendon era në lëmë.
Pasuri e fame s’me duhen
I pa çader eci ne shi
E i mbaj vesh gjethes se shiut
Kur embel kendon dashuri.
Une qe linda lakuriq
Lakuriq dua te vdes
Me shpirt te paster, si femij
A ndoshta si nje pike vesë.
© Leonard Seiti
#########################################
Nostalgji
Thell në shpirt, një melodi
Zgjon të shkuarën, në kujtesë
Dhe mbushet mbrëmja, nostalgji
Për një lastonjë, një vetull zezë
Një dritë rrjedh, porsi ujvarë
K’të mbrëmje t’vonë, mbi gjeth’
Nën qiellin stolisur, margaritarë
Kujtime blu, kjo mbrëmje derdh
Përzjerë me dritë, fllad i lehtë
Gjetheve, mbrëmja belbëzon
Dhe vargje derdhen nëpër fletë
Si vesë kristal, që mëngjesin zgjon
Gonxhe Yjesh çelur, Maj
ا’bukuri, lëndinës tej
Përzjerë me yjet, sytë e sajë
K’të mbrëmje t’vonë, kërkoj të gjej
Dhe gjum në sy, kjo natë nuk ka
Nga shpirti, kulluar, tinguj rrjedhin
Përzjerë me tingujt, kujtime blu
Lidhur përdore, me natën bredhin
################################
Këputi po deshe dhe lulet
Lulet në kopështin e edenit!
Mua më pëlqejnë gënjeshtrat
Ato që thonë të vërteta të mëdha
Ato që mbijnë mbi varre, mbi eshtrat
Ku një e vërtetë e gënjeshtërt u tha!
-Sa kohë është bërë, sa kohë!?
Kam frikë se një jetë s’më mjafton!
Këput’ma dhe zemrën po deshe
K’të kafshë që mbaj lidhur në litarë
Mbi çarçafë të zhubrosur ka fjetur
Në shtrate të ngrohur më parë…
-Ku je zgjuar sot, dje, ku je zgjuar!?
S’mbaj mend! اdo ditë një rrugë tjetër!
Stomaku i natës treti gjurmët e mia…
Nga cicërima ëndrrash shpirti më zien
Mjegulla diku larg mërgoi nga uria
Ndërtesat përkulen e pijnë ujë në liqen
Më ndje, kam një plagë në kraharor,
Një prej atyre gjërave që la mbas qyteti!
Ja, ai atje është zëri im…
Ja njoh mirë sytë kureshtar prej fëmije!
Thonë, se lulet e shkurtit kur mbijnë
Lëshojnë lotë me aromë pavdekësie…
Ndaj, vazhdo më tej, s’kam ç’të shes
Janë pavlerë përgjigjet e mia lakuriqe…
Në rrugën tjetër tregëtojnë gjithçka
Në rrugën tjetër dhe shpirti kushton pak
Në gjet’sh dhe tëndin aty, s’ësht’ hata!
Shpirtin tim dje e bleu një plakë!
-Pse gënjen, më thuaj, pse gënjen!?
Më pëlqejnë gënjeshtrat që thonë të vërteta!
Në derë, dimri me dorë të hekurt troket.
S’ka xhama të thyer, asnjë damar i prerë…
Përtej liqenit që ha yje, bejroza po pret
Zogun e blertë që krahët i’u thyhen në erë…
Asgjë e çuditëshme, më beso, asgjë.
Një gur u frikësua kur e thirra në emër!
Një mik i vjetër po numëronte hapat e hënës
Ndërsa këndonte nën zë një këngë nga vegjëlia
Një nga ato ninullat e ngrohta, t’ëmbla, të nënës
Një nga ato pak rreshta ku ripërtërihet gjithësia…
Qyteti në kockë më ka ngulur hijen…
Oh! Hija! Asgjë nuk dhemb më shumë se ajo!
Sytë e mi përtypin dhembë kujtimesh
Sa herë dielli shkon të flerë në bark të liqenit
Për t’më këputur në mëngjes lule ëndërrimesh
Porsi Eva gjethet në kopështin e edenit.
© Leonard Seiti
##################################
Ti ecën drejt në rrugën tënde
Se zemrën ke mbërthyer tek unë
Unë kam shëtitur mijra vënde
Se shpirtin tënd kam për furtunë
Ti qan si vjeshtë me ngashërime
Në parqe shpirti më rrëzon gjeth’
Në buzën tënde shuaj etjen time
Në lotin tënd zemra më bredh…
Unë ngrij si akulli, heshtjeftohtë
Ti vjen si prilli më shkrin në gjak
Me buzëprekje s’ngopesh dot
Ndaj çel në shpirtin tim zambakë
Të mbaj petaleve porsi bletë
Ti qerpikë drite kudo përhap
S’porvoj të vdes as të bëj vetë
Se me një puthje më ngjall prapë
Unë eci drejt në rrugën time
Se zemrën kam mbërthyer tek ty
Ti më bën ëndërr, më jep formë drite
ا'do çast të jetës t'më kesh në sy.
© Leonard Seiti
###################################
E trishtë vdiq, e zhgënjyer
ثndrra jonë e lindur tek retë
Ka mbetur dimri krahëthyer
Me kockën e akullt që vret!
Unë provova, me gjakun tim
T’ujisja shkretëtirën kozmike
Por lulet e shkurtit nuk mbijnë
Prej puthjes së ftohtë të një thike…
© Leonard Seiti.
#############################
Letër nga Askundi
Mik’i vjetër, të solla ndër mend,
K’të natë vjeshta mbi supe më rri.
Vajtim’i erës lugjeve më tremb,
I ngjaj zogut të humbur nën shi.
Më kish mbetur thellë në zemër,
Nga kohë e shkuar që s’kthehet më,
Një nga ato këngët tona, pa emër,
Por s’mund ta këndoj, nuk kam zë.
Më kish mbetur dhe pak klorofilë
Thellë në shpirt, si gjeth’ i parënë.
Ndaj mora penë e ndeza kandilë
Të shkruaj gjithçka s’të kam thënë...
Poshtë mermerit, ku ti fle i qetë,
Erë e vjeshtës dot gjumin s’ta prish.
Streha ime është një varkë në det
Deti vet’ është një lodër stuhish.
Kohë të tjera janë k’to, miku im!
Dallëndyshe më strehëve nuk ka,
Dhe një pendë q’e ruaja kujtim
Bashkë me gjethet e vjeshtës më la.
E kam lënë atje larg Shqipërinë
Si një livadh të gjelbër në hënë.
E braktisa dhe unë strehën, çatinë,
S’di as vetë në ç’ëndërr kam rënë.
S’di në do zgjohem mëngjesin tjetër!
Kohë të këqija janë këto, vëlla.
Në u zgjofsha do të këndoj, patjetër,
Paçka se dhe zëri më la!
Sa shumë gjëra kam për të thënë...
Në mundsh, ti qesh edhe për mua!
Ka kohë, buzëqeshja më ka lënë,
Tani një tjetër kam marrë për grua.
Kështu e paska, o mik, kjo jetë!
Thonë se jam bërë hija e fatit;
Sot më ka hedhur diku në det,
Dje i brodha pas gjatë Eufratit!
Nuk di ku nesër do më zër’ dielli...
Në pastë diell, duhet shpresuar!
Lajme të këqija po vijnë nga qielli,
Dikush -të Madhin*- ka zemëruar.
Më ndje, nuk dua të të shqetësoj!
Ndaj ti mërzitje hiç mos ndje,
Deri sa zemra gjak t’më pompoj
Një strehë shpirtit do mund t’i gjej.
Le të tërbohet Plakushi* lart,
Njëmijë rrebeshe të hedhë mbi mua.
Unë do mbyll sytë, dhe diell’i artë
Do m’jetë varur mbi degë si ftua.
Më duket mik, kam humb dhe ferr’.
Më ka mbetur veç kjo pallto e vjetër,
Që më mbron sadopak kur nata çjerr
Me thonj të mprehtë, si asgjë tjetër.
Të mërzita mik, në një natë si kjo!
Ndoshta s’ia vlen të lexosh Askushin.
Përgjatë rrugës sime unë, domosdo,
Do vazhdoj të tallem me Plakushin*.
Kështu, o mik, në patsh dhe kohë
E mund t’më ndjekësh gjer në fund,
Do të flas për veten se, domosdo,
Për të tjerët unë të flas, nuk mund.
Do të flas për udhën që më dha fati
Dhe për k’të xhaketën time t’vjetër.
Po t’isha lindur pasanik, k’tij shtati
Do t’i kisha veshur një kostum tjetër!
Sa herë kam rënë për tokë, jam vrarë,
Po aq herë jam ngritur i stërmunduar.
اdo herë më i fortë, më i ri se më parë,
Me zemrën-shkëmb, shpirt-rrebeluar.
Por s’i jam qarë kujt, mik, as Zotit;
Gjithçka kam mundur e kam bërë vetë.
ا’t’i qahesh vallë kujt që qysh motit
S’është bërë i gjallë, ka dymijë vjet!?
Në mes të territ, mik, kur nata çjerr
Dhe heshtja vdekjes më shumë i ngjan,
Unë hedh një dorë në shpirt dhe nxjerr
Një zjarr mjekërosh-zjarr babaxhan.
Një zjarr që të ngroh jo veten time,
Jo për t’arritur i gjallë mëngjesin tjetër,
Por një zjarr ku të djeg gjith’ jetën time
N’u dashtë për t’ngrohur k’të botë t’vjetër!
Madje dhe shpirtin, mik, kurrë s’e kursej
E prej dhimbjeve nuk e ruaj aspak,
Me ca fat dhe unë një ditë do të gjej
Për gjithçka një ilaç, të hidhur, farmak!
Të shkrova sot, mik, se ndjeva mall.
Për kohën tënde, më nis një letër,
Më thuaj, Tanjusha* është ende gjallë,
Se ende po pret tek shtegu i vjetër.
Në pritje të letrës tënde,
Desha t’i them pak fjalë palltos sime,
Që më mbron nga i ftohti përçdo mbrëmje
Kur shndërrohet në akull kjo rruga ime.
Pak fjalë me zemrën desha t’i shkoqit
Dhe me shpirtin, ku zjarrin e jetës ruaj,
Por fytyrë e Zotit, si për çudi, m’u fanit
E me njëmijë heshtje më dënoi të vuaj!
Kjo isht’e gjitha i dashur miku im
Po e mbyll më në fund, po hesht
Dua ëngjët të dëgjojnë kur të vijnë
Pëshpëritjen e gjetheve në vjeshtë
Unë ëndrrat i humba përgjithmonë
Dhe jeta s’më josh më si më parë
Zemra ime ka marrë ngjyrë limon
Ndërsa shpirti ka kohë m’ësht‘ vrarë
Hëna më vështron me plot ndjenjë
Por unë akull i ftohtë jam, acar
S'ësht' i ngrohtë më gjaku ndër dej
Brënda meje të rindez tjetër zjarr
S'ka mbetur gjë tjetër të shkruaj,
Nga jeta e një poeti skandaloz
Tashmë vdekja s'më duket e huaj,
Por dritare prostitutash ngjyrë rozë!
Mbas xhamit ajo qëndron e më pret,
Buzët akull t’mi puth gjer në gjak,
Ndoshta s’duhet të mërzitem vërtetë,
Një të puthur të gjithë e kanë hak!
© Leonard Seiti
Redaktimi i fundit: