Pe: Charles Bukowski
Vetmi...
Edna po ecte në rrugë me çantën e ushqimeve kur e parakaloi automobilin. Mbi derën e këtij të fundit, kishte një tabelë :
Kerkoj nje grua...
U ndal. Mbi qelq, kishte një copë të madhe kartoni, me një tekst të ngjitur përsipër. Një tekst të shtypur me makinë shkrimi. Nga cepi i trotuarit ku ishte, Edna s’arrinte ta lexonte. Mund të shihte vetëm titullin në krye :
Ishte një makinë e re dhe luksoze. Edna eci përpara mbi bar për të lexuar tekstin e shtypur :
Burrë, 49 vjeç. I ndarë. Kërkoj të takoj një grua, për t’u martuar. Duhet të jetë ndërmjet 35 dhe 44 vjeçe. Më pëlqen televizioni dhe kinematografia. Gastronom. Jam llogaritar me kohë të plotë. Llogari bankare të kënaqshme. Më pëlqejnë femrat e mbushura.
37 vjeçe, Edna ishte pak a shumë e mbushur në trup. Kishte aty një numër telefoni dhe gjithashtu tre foto të tipit që kërkonte një grua. Në kostum kollare, dukej mjaft i mpirë. Për më tepër, dukej i ngrysur, disi i egër. Dhe si i gdhendur në një copë dru, mendoi Edna, vërtet si një cung.
Edna u largua, me një buzëqeshje të vagullt. Ndjente gjithashtu neveri. Kur mbërriti në shtëpi, e kishte harruar tabelën. Vetëm ca orë më vonë, në vaskë duke u larë, ajo mendoi sërish për këtë burrë, dhe kësaj here tha me vete se ai duhet të ishte vërtet aq i vetmuar sa të bënte diçka të tillë :
Ajo e përfytyroi duke u kthyer në shtëpi, duke zbuluar në kutinë e postës faturat e gazit dhe të telefonit, duke u zhveshur, u larë, ndezur televizorin. Një sy të shpejtë mbi gazetën e mbrëmjes. Pastaj duke shkuar të gatuajë diçka në kuzhinë. Me mbathje, në këmbë, sytë të ulur mbi tigan. Duke e vënë darkën mbi tavolinë, duke ngrënë. Duke shikuar dhe pak televizor. Dhe mbase me një kanaçe të vetmuar para se të shtrihej në shtrat. Miliona burra bënin kështu gjithandej në Amerikë.
Edna doli nga vaska, u fshi, u vesh dhe doli nga shtëpia. Makina ishte ende aty. Shënoi emrin e tipit, Joe Lighthill, dhe numrin e telefonit. Rilexoi tekstin e shtypur. « Kinematografi ». ا’fjalë e çuditshme. Në ditët tona, të gjithë thoshin « kinema ». Kërkoj një grua. Ky njeri kishte vërtet kurajo. Kjo shprehje tregonte një personalitet të fortë.
Kur u kthye brenda, piu tre filxhanë kafeje dhe pastaj i ra numrit. Telefoni cingërroi katër herë.
« Alo ? ia bëri një zë burri.
– Zoti Lighthill ?
– Po ?
– Kam parë njoftimin tuaj. Mbi makinë.
– Ah, po !
– Më quajnë Edna.
– Si ia shpini, mirë ?
– Oh ! për mrekulli. Por bën kaq vapë. Vërtet e padurueshme.
– Po, na e nxiu jetën.
– Eh mirë, zoti Lighthill…
– Më thërrisni Joe.
– Eh mirë, Joe, hahaha, m’duket vetja vërtet budallaqe. E dini përse ju mora në telefon ?
– Ngaqë keni parë tabelën ?
– E kam fjalën, hahaha, ça ka që s’shkon ke ju ? S’arrini të gjeni një grua ?
– Më duket se jo, Edna. Pa më thoni, ku gjenden ato ?
– Kush, gratë ?
– Po.
– Oh ! po ngado i gjeni, s’është vështirë.
– Ku kështu ? Më thoni më mirë, ku gjenden ?
– Eh mirë, në kishë, për shembull. Ka plot gra në kishë.
– S’shkoj asnjëherë në kishë.
– Oh !
– Dëgjoni, Edna, a nuk e bën një xhiro këtej nga unë ?
– E keni fjalën : në shtëpinë tuaj ?
– Po. Banoj në një hyrje të këndshme. Mund të pinim ndonjë gotë duke llafosur. Qetë-qetë.
– Eshtë vonë tani.
– Asnjëherë s’është vonë. Dëgjoni, ju e keni parë tabelën time. Me siguri ju ka pickuar.
– Eh jo de…
– Ju thjesht keni frikë, dhe kaq.
– Jo, s’është e vërtetë, s’kam frikë.
– Atëherë ejani të pijmë një gotë, Edna.
– Hmm…
– Ejani.
– Mirë pra. Do të jem aty pas çerek ore. »
Ishte në katin e fundit të një pallati hyrjesh moderne. Hyrja 17. Poshtë, pishina pasqyronte dritat. Edna trokiti. Dera u hap, dhe ajo pa Z. Lighthill. Ballë i qëruar ; qime që nxirrnin kryet nga vrimat e hundës ; jaka e këmishës, e zbërthyer.
« Hyni pra, Edna… »
Ajo hyri dhe dera u mbyll nga prapa. Kishte veshur një fustan blu të thurur, një palë sandale, por jo çorape. Tymoste një cigare.
« Uluni. Po ju përgatis një gotë. »
Brenda ishte këndshëm. Gjithçka në blu dhe jeshile, dhe tejet e pastër. Ajo e dëgjoi Z. Lighthill që mërmëriste ulët një melodi, hmmmmmmmm, hmmmmmmmm, hmmmmmmmm… Dukej i shlirët ; kjo e ndihmonte Ednën.
Z. Lighthill – Joe – u kthye me dy gota. Ia zgjati njërën Ednës, pastaj u ul në një kolltuk përballë saj.
« Po, tha ai, bën një vapë e tmerrshme. Sa mirë që kam këtë kondicionerin.
– E vura re. Eshtë mjaft këndshëm këtu.
– Kthejeni.
– Ah ! po.
Edna piu një hulm. Ishte e mirë, ca e fortë, por kishte shije të mirë. E vështroi Joen që piu duke e përkulur kokën prapa. Ca rrudha të thella ia brazdonin qafën. Dukej sikur fluturonte në pantallonat e veta, tepër të gjera për të. Kjo iu jepte një pamje të çuditshme këmbëve.
« Paskeni veshur një fustan shumë të bukur, Edna.
– Ju pëlqen ?
– Po, shumë. Dhe pastaj, ju jeni ca e mbushur. Ju shkon vërtet shumë, për mrekulli. »
Edna s’foli fare. As Joe. Qëndronin aty, të ulur duke vështruar njëri-tjetrin tek thanin gotat.
E përse nuk flet ? mendoi Edna. I takon atij i pari. Bën be se është një copë dru. Ajo e mbaroi gotën.
« Po shkoj t’ju përgatis një tjetër, tha Joe.
– Jo, më duhet të iki tani.
– Oh ! hë tani, tha ai, më lini t’ju mbush edhe një. Kemi nevojë për diçka, sa për t’u ndjerë më të qetë.
– Mirë, por pastaj do të ngrihem. »
Joe u nis për në kuzhinë me gotat. Nuk mërmëriste më. U kthye, i zgjati gotën Ednës, pastaj u ul sërish në kolltukun përballë. Koktejli ishte më i fortë se i pari.
« Le të themi, tha ai, se jam i pathyeshëm në përgjigjet e pyetësorëve mbi seksin. »
Edna piu një hulm pa u përgjigjur.
« Po ju, ju intereson kjo ? pyeti Joe.
– S’e kam provuar ndonjëherë t’iu përgjigjem.
– Sa keq. Ju e dini, përgjigjet tona zbulojnë personalitetin që kemi.
– Vërtet besoni se këto gjëra janë të vlefshme ? Kam parë një të tillë në gazetë. S’iu jam përgjigjur asnjëherë, por kam parë ama, tha Edna.
– Sigurisht që janë të vlefshme.
– Mbase nuk jam aq e fortë në çështje seksi, tha Edna. Dhe mbase kjo është arsyeja që jam vetëm.
Ajo piu një gllënjkë të madhe.
« Fundja, të gjithë ne jemi vetëm, tha Joe.
– ا’doni të thoni me këtë ?
– Dua të them se pavarësisht seksit apo dashurisë, një ditë të bukur, gjithçka merr fund.
– Sa e trishtë, tha Edna.
– Sigurisht. Një ditë të bukur, fund. Ose ndahemi, ose merremi vesh : dy partnerët bashkëjetojnë pa ndjerë asgjë. Kështu që, më mirë të jetoj vetëm.
– Jeni ju që keni vendosur të ndaheni, Joe ?
– Jo, ime shoqe.
– ا’djallin ska vajtur mirë ?
– Orgjitë seksuale.
– Orgjitë seksuale ?
– Ju e dini, një orgji seksuale është vendi më i vetmuar që mund të mendohet. Këto ngatërrime leshrash – më dëshpëronin aq shumë – topuzë që hyjnë e dalin – më falni…
– Ska gjë, jo.
– Këta topuzë që hyjnë e dalin, këmbë të kapërthyera, gishta të ethshëm, gojëra, të gjithë në djersë duke i dhënë, të vendosur t’ia arrijnë me çdo kusht.
– Joe, unë s’i njoh mirë këto gjëra, tha Edna. Unë them se pa dashuri, seksi s’është asgjë. Gjërat marrin kuptim vetëm nëse ka emocion mes partnerëve.
– Ju doni të thoni se njerëzit duhet ta duan njëri-tjetrin ?
– Eshtë më mirë.
– Pa mendojeni pak sikur ata të jenë të lodhur me njëri-tjetrin ? Apo sikur të jenë të detyruar të rrinë bashkë ? Për para ? Për fëmijët ? Tërë kjo pra…
– Orgjitë s’të çojnë askund.
– Po atëherë, ç’të bëhet ?
– S’di ç’të them.
– Mbase ndërrimi.
– Ndërrimi ?
– Ju e dini, kur dy çifte njihen aq mirë dhe ndërrojnë partnerët. Aty të paktën, iu jepet një mundësi ndjenjave. Për shembull, le të themi se e shoqja e Mike më ka pëlqyer gjithmonë. Ka ca muaj që e dua shumë. E shoh sa herë që përshkon një dhomë. Më pëlqen ta shoh si lëviz. Jam kureshtar për të. Them me vete, ju e dini, a thua çfarë fshihet pas këtyre lëvizjeve. E kam parë të zemëruar, e kam parë të dehur, e kam parë esëll. Dhe atëherë, i ndërrojmë. Qëllojmë në një dhomë me të, më në fund do ta njohim vërtet. Ka një gjasë që të ndodhë vërtet diçka. Natyrisht, Mike është në dhomën tjetër me gruan time. Them me vete, paç fat, Mike, shpresoj të jesh po aq dashnor i mirë sa unë.
– Dhe bën kjo ?
– Hmm… s’di ç’të them. Nganjëherë, këto ndërrimet të nxjerrin ca probleme… më pas. Duhet diskutuar në thellësi… vërtet në thellësi. Dhe prapë, edhe me këto diskutime, gjërat mund të ndërlikohen më keq…
– Kështu mendoni ju, Joe ?
– Eh mirë, këto ndërrimet… Them se ndokujt mund t’i ecë me to… mbase dhe shumë njerëzve. Por s’besoj se do të bënte punë në rastin tim. Jam tepër i turpshëm. »
Joe e ktheu gotën me fund. Edna e uli të sajën dhe u ngrit.
« Dëgjoni, Joe, më duhet të shkoj… »
Joe e përshkoi dhomën me Ednën. Me ato pantallonat e gjera, ngjante si një elefant. Ajo ia pa veshët e stërmëdhenj. Pastaj ai e shtrëngoi, e përqafoi. Alkooli s’kishte arritur t’ia heqë erën e gojës. Nxirrte një frymë të qelbur. Nuk e prekte fare një pjesë të gojës. Ishte i fortë, por forca e tij ishte e papastër, lypëse. Edna zmbrapsi kokën, por ai s’e lëshoi.
« Më lësho, Joe ! Po i bini shumë shkurt ! Më lësho ! »
« Po përse ke ardhur këtu ti kuçkë ? »
Ai u përpoq sërish ta puthë, ia arriti. Ishte e tmerrshme. Edna ngriti njërin gju. Gjuri qëlloi në shenjë. Krahët e tij u përpoqën në ajër dhe ai ra mbi tapet.
« Zot, Perëndi… po përse e bëre këtë ? Doje të më vrisje kështu ? »
Ai përpëlitej përtokë.
Prapanica, mendoi ajo, shih ç’prapanicë të shëmtuar që ka. E la ashtu duke u përdredhur dhe zbriti shkallët. Jashtë, ajri ishte i pastër. Dëgjonte të folurat e njerëzve, televizorët e tyre. U kthye në shtëpi në këmbë ; nuk ishte larg. Kishte nevojë për një tjetër banjë, hoqi fustanin blu të thurur dhe u pastrua me kujdes. Pastaj doli nga vaska, u tha me një peshqir dhe vuri bigudinat rozë. Vendosi të mos e shohë më Joen.