اfarë gjuhe do të flasë një shpirt kur ai flet vetëm me veten? Gjuhën e ditirambit. Unë jam shpikësi i Ditirambit. Dëgjohet se si Zarathustra flet me veten para Lindjes së diellit: një lumturi e smeraldtë, një butësi e tillë hyjnore nuk kishte gjetur një gjuhë që ta shprehte para se ta gjeja unë. Edhe melankolia më e thellë e një dionis të tillë bëhet ditiramb. PO marr si tregues Këngën e Natës- vajtimin e pavdekshëm të qënieve të dënuara të mos dashurojnë nga tepria e dritës dhe fuqisë që kanë, nga natyra e vet diellore:
"ثshtë natë: tani flasin më fort të gjitha shatërvanet gurgulluese. Edhe shpirti im është një shatërvan gurgullues.
ثshtë natë: pikërisht tani zgjohen të gjitha këngët e të dashuruarve. Edhe shpirti im është kënga e një të dashuruari.
Ka tek mua diçka të pashpërblyer dhe të pashpërblyeshme që do të flasë me zë të lartë. Ka tek mua një dëshirë dashurie që flet gjuhën e dashurisë.
Unë jam dritë: ah sikur të isha natë! Po kjo është vetmia ime, që jam i pështjellë nga drita.
Ah të isha i errët si nata! Si do t'i thithja farat e dritës!
Dhe ju vetë do t'ju bekoja, ju o yje të vegjël vezullues, xixëllonja të qiellit! Dhe do të isha bekuar nga dhuratat tuaja prej drite. Po unë jetoj me dritën time, unë përthith brenda meje flakët që shpërthejnë prej meje.
Unë nuk e njoh lumturinë e atij që merr; dhe shpesh herë ëndërrova se të vjedhësh të bën më të lumtur sesa të marrësh.
Varfëria ime është kjo, që dora ime nuk pushon kurrë së dhëni. Xhelozia ime është kjo , që unë shikoj sy që presin dhe netë të ndriçuara dëshire.
Oh fatkeqësi e të gjithë dhuruesve! Oh eklips i diellit tim! Oh dëshirë për të dëshiruar! O uri e tërbuar në ngopje!
Ata marrin prej meje, po a e prek unë shpirtin e tyre? ثshtë një humnerë mes marrjes dhe dhënies, dhe humnera më e vogël duhet të kalohet e fundit.
Uria lind nga bukurua ime; do të doja t'u bëja keq atyre që ndriçoj, do të doja t'i zhvishja ata të cilëve u kam bërë dhurata- prandaj kam uri për ligësi.
Hakmarrje të tillë kërkon plotësia ime, ligësi të tilla burojnë nga vetmia ime.
Lumturia ime për të dhënë vdiq bashkë me dhënien, virtyti im u lodh nga tepria e tij!
Rreziku i atij që jep është gjithnjë humbja e turpit; dora e atij që jep gjithnjë bëhet me kallo nga puna e shpërndarjes.
Syri im nuk mbushte me lot para turpit të atij që kërkon. Dora ime është bërë tepër e ashpër për dridhjet e duarve që janë plot.
Ku shkoi loti i syrit tim dhe penda e lehtë e zemres sime? O vetmi e të gjithë atyre që japin! O Heshtje memece e të gjithë atyre që ndriçojnë.
Shumë diej rrotullohen në hapësirën boshe; gjithçkaje që është e errët i flasin me dritën e tyre- ndërsa me mua heshtin.
Ah kjo armiqësia e dritës kundrejt asaj që ndriçon; ajo përshkon pa pikë mëshire rrugët e saj. Pa të drejtë me çdo gjë që ndriçon, të padrejtë në thelb të shpritit, të ftohtë me diejt- kështu ecin të gjithë diejt në qiell. Si stuhi fluturojnë diejt në rrugët e tyre. Ata ndjekin vullnetin e tyre të paepur: kjo është ftohtësia e tyre.
Oh veç ju jeni , ju të errëtit, ju të natës, që krijoni ngrohtësinë nga ajo që ndriçon! Veç ju pini qumësht e çlodhje nga gjinjtë e dritës!
Ah ka akull rreth meje, dora ime digjet kur prek akullin! Ah kam etje që ankohet e dëshiron etjen tuaj!
ثshtë natë: ah, sikur të ishte dritë ! Dhe etje për natë! Dhe vetmi!
ثshtë natë: si burim gurgullon prej meje dëshira ime- dëshira ime për të folur.
ثshtë natë: tani flasin më fort të gjitha shatërvanet gurgulluese. Edhe shpirti im është një shatërvan gurgullues.
ثshtë natë: tani zgjohen të gjitha këngët e të dashuruarve. Edhe shpirti im është kënga e një të dashuruari".
B;shtepia librit
"ثshtë natë: tani flasin më fort të gjitha shatërvanet gurgulluese. Edhe shpirti im është një shatërvan gurgullues.
ثshtë natë: pikërisht tani zgjohen të gjitha këngët e të dashuruarve. Edhe shpirti im është kënga e një të dashuruari.
Ka tek mua diçka të pashpërblyer dhe të pashpërblyeshme që do të flasë me zë të lartë. Ka tek mua një dëshirë dashurie që flet gjuhën e dashurisë.
Unë jam dritë: ah sikur të isha natë! Po kjo është vetmia ime, që jam i pështjellë nga drita.
Ah të isha i errët si nata! Si do t'i thithja farat e dritës!
Dhe ju vetë do t'ju bekoja, ju o yje të vegjël vezullues, xixëllonja të qiellit! Dhe do të isha bekuar nga dhuratat tuaja prej drite. Po unë jetoj me dritën time, unë përthith brenda meje flakët që shpërthejnë prej meje.
Unë nuk e njoh lumturinë e atij që merr; dhe shpesh herë ëndërrova se të vjedhësh të bën më të lumtur sesa të marrësh.
Varfëria ime është kjo, që dora ime nuk pushon kurrë së dhëni. Xhelozia ime është kjo , që unë shikoj sy që presin dhe netë të ndriçuara dëshire.
Oh fatkeqësi e të gjithë dhuruesve! Oh eklips i diellit tim! Oh dëshirë për të dëshiruar! O uri e tërbuar në ngopje!
Ata marrin prej meje, po a e prek unë shpirtin e tyre? ثshtë një humnerë mes marrjes dhe dhënies, dhe humnera më e vogël duhet të kalohet e fundit.
Uria lind nga bukurua ime; do të doja t'u bëja keq atyre që ndriçoj, do të doja t'i zhvishja ata të cilëve u kam bërë dhurata- prandaj kam uri për ligësi.
Hakmarrje të tillë kërkon plotësia ime, ligësi të tilla burojnë nga vetmia ime.
Lumturia ime për të dhënë vdiq bashkë me dhënien, virtyti im u lodh nga tepria e tij!
Rreziku i atij që jep është gjithnjë humbja e turpit; dora e atij që jep gjithnjë bëhet me kallo nga puna e shpërndarjes.
Syri im nuk mbushte me lot para turpit të atij që kërkon. Dora ime është bërë tepër e ashpër për dridhjet e duarve që janë plot.
Ku shkoi loti i syrit tim dhe penda e lehtë e zemres sime? O vetmi e të gjithë atyre që japin! O Heshtje memece e të gjithë atyre që ndriçojnë.
Shumë diej rrotullohen në hapësirën boshe; gjithçkaje që është e errët i flasin me dritën e tyre- ndërsa me mua heshtin.
Ah kjo armiqësia e dritës kundrejt asaj që ndriçon; ajo përshkon pa pikë mëshire rrugët e saj. Pa të drejtë me çdo gjë që ndriçon, të padrejtë në thelb të shpritit, të ftohtë me diejt- kështu ecin të gjithë diejt në qiell. Si stuhi fluturojnë diejt në rrugët e tyre. Ata ndjekin vullnetin e tyre të paepur: kjo është ftohtësia e tyre.
Oh veç ju jeni , ju të errëtit, ju të natës, që krijoni ngrohtësinë nga ajo që ndriçon! Veç ju pini qumësht e çlodhje nga gjinjtë e dritës!
Ah ka akull rreth meje, dora ime digjet kur prek akullin! Ah kam etje që ankohet e dëshiron etjen tuaj!
ثshtë natë: ah, sikur të ishte dritë ! Dhe etje për natë! Dhe vetmi!
ثshtë natë: si burim gurgullon prej meje dëshira ime- dëshira ime për të folur.
ثshtë natë: tani flasin më fort të gjitha shatërvanet gurgulluese. Edhe shpirti im është një shatërvan gurgullues.
ثshtë natë: tani zgjohen të gjitha këngët e të dashuruarve. Edhe shpirti im është kënga e një të dashuruari".
B;shtepia librit